Bèta-alanine

Bèta-alanine is technisch gezien een niet-essentieel bèta-aminozuur, maar het is al snel allesbehalve niet-essentieel geworden in de wereld van prestatievoeding en bodybuilding. ... Bèta-alanine claimt het carnosinegehalte in de spieren te verhogen en de hoeveelheid werk die u bij hoge intensiteiten kunt verrichten te vergroten.

Bèta-alanine is een niet-essentieel aminozuur dat van nature in het lichaam wordt aangemaakt. Bèta-alanine is een niet-proteïnogeen aminozuur (dat wil zeggen dat het tijdens de translatie niet in eiwitten wordt opgenomen). Het wordt gesynthetiseerd in de lever en kan via de voeding worden opgenomen via dierlijke voedingsmiddelen zoals rundvlees en kip. Eenmaal ingenomen, combineert bèta-alanine met histidine in de skeletspieren en andere organen om carnosine te vormen. Bèta-alanine is de beperkende factor bij de synthese van spiercarnosine.

Bèta-alanine helpt bij de productie van carnosine. Dat is een stof die een rol speelt bij het spieruithoudingsvermogen bij intensieve oefeningen.

Hier is hoe het zou werken. Spieren bevatten carnosine. Hogere niveaus van carnosine kunnen ervoor zorgen dat de spieren langer kunnen presteren voordat ze vermoeid raken. Carnosine doet dit door de zuurophoping in de spieren te helpen reguleren, een primaire oorzaak van spiervermoeidheid.

Er wordt gedacht dat bèta-alaninesupplementen de productie van carnosine stimuleren en op hun beurt de sportprestaties verbeteren.

Dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat atleten betere resultaten zullen zien. Uit één onderzoek bleek dat sprinters die bèta-alanine gebruikten hun tijden in een race van 400 meter niet verbeterden.

Er is aangetoond dat bèta-alanine het spieruithoudingsvermogen verbetert tijdens intensieve oefeningen van 1 tot 10 minuten.[1] Voorbeelden van lichaamsbeweging die kunnen worden verbeterd door suppletie met bèta-alanine zijn 400-1500 meter hardlopen en 100-400 meter zwemmen.

Carnosine lijkt ook antiverouderingseffecten uit te oefenen, voornamelijk door fouten in het eiwitmetabolisme te onderdrukken, aangezien de accumulatie van veranderde eiwitten sterk geassocieerd is met het verouderingsproces. Deze anti-verouderingseffecten kunnen voortkomen uit de rol ervan als antioxidant, als chelator van toxische metaalionen en als antiglycatiemiddel.